علیرضا

‍ “بی خودی، بستر فرود خود متعالی است!”

☆ من نیامده ام تا کسی را به خود بخوانم و یا متوجه خود جعلیِ دگر کنم. هرگز! بلکه بالعکس آمده ام تا ذهن را از اسارت هر خودی رها کنم و خالی از هر خود سازم، تا آن خودِ یگانه ی متعال که شبیه هیچکدام از این خود های جعلی نیست، کَرَم نماید و به خانه ی قلب  فرود آید. همان خودی که فراتر از هر تصور و اندیشه و وهم است. بدان که بی خودی، بستر فرود آن خود یگانه است.

علیرضایعقوبی سورکی

‍ "فرق فکر با تفکر!"

☆ در علوم باطنی "فکر کردن" یک چیز است و "تفکر" چیز دیگریست. این دو با هم فرق دارند. قرآن دعوت به تفکر می کند و نه به فکر. دقت کن! در فکر، تو توسط مجموعه ای از تصاویر افسارگسیخته بلعیده می شوی. هیچ اختیاری نداری و همواره از کلمه یا تصویری به کلمه و تصویر دیگری پرتاب می شوی. مثلاً؛ فردا چه می شود؟! داشته باشم چه می شود؟! نداشته باشم چه می شود؟! اگر بُزَم هزار تا بز بشود چه می شود؟! برسم چه می شود؟! نرسم چه می شود؟! فقیر بشوم چکار کنم؟! ثروتمند بشوم چکار کنم؟! اگر زمین دهان باز کند و فرو روم و یا شهاب سنگی بر سرم فرود آید چه کنم؟!... و اینها و جز اینها دریای عمیقی است که اکثر مردمان در آن غرق اند و متاسفانه اسمش را تفکر گذاشته اند! حال آنکه این یک بیماری است. بیماری ای که آدمی را از انرژی حیاتی خالی می کند. تفکر چیز دیگریست. در تفکر موضوع مشخص است و تو آگاه بر تفکر خویشی. مثلا می خواهی قرار دادی ببندی، یا می خواهی یک مسئله هندسی را حل کنی، یا میخواهی نقشه ی ساخت یک خانه را بکشی، یا قرار است چیزی را تعمیر کنی، یا راه گم کرده ای و میخواهی مسیر درست را بیابی،... و امثالهم. در تفکر، تو بر فکر خویش آگاهی. مسئله را می دانی. سؤال مشخص است و تو بدنبال بهترین جوابی. و وقتی جواب را یافتی، فکر تعطیل می شود. دیگر تو اسیر فکر نیستی. در تفکر، فکر یک وسیله در دستان توست. اما در فکر افسارگسیخته و بی مورد، این تویی که بازیچه ی دستش شده ای. این تویی که اسیرش گشته ای. فکر و خیال ها ریشه در هپروت و موهومات دارند. حال آنکه تفکر، در باره ی امر واقع است. مضافاً اینکه تفکر یک علم اکتسابی است. کار هر کسی نیست. کار کسی است که مقدماتش را به خوبی کسب کرده است. و تفکر خود مراحلی دارد. از ابتدایی ترین تا متعالی ترین آن. "تفکر" همچنان که در کتاب "هفت عمق آگاهی" بیان شد، اولین ناحیه ی یا وجه دانایی روح است. نواحی یا وجوه دیگری نیز در روح وجود دارد که فراتر از تفکر عمل می کنند و بسیاری از سالکان از آن وجوه دیگر کسب آگاهی می نمایند. و یادت باشد آن تفکری که قرآن می گوید دعوت به تفکر متعالی است نه این فکر و خیال های بیخود و افسارگسیخته ما! افکار و اوهامی که به جای وضوح و روشنی بیشتر، همواره تاریکی فزونتر آورده اند!
(لطفا برای دریافت توضیح بیشتر به کتاب هفت عمق آگاهی رجوع فرمایید)

علیرضایعقوبی سورکی 

‍ "عشق"

☆ عشق نه تصاحب است، نه تملک است، و نه تعامل. عشق، تسلیم آگاهانه و همه جانبه است. پاداش عشق، خودِ عشق است و چنین عشقی است که اکسیر کیمیاگری است.

علیرضایعقوبی سورکی

‍ “نکات قرآنی”
علیرضایعقوبی سورکی
فَکَذَّبُوهُ فَاَنجَیناهُ"
(پس تکذیبش کردند و ما نجاتش دادیم!)

عجب کلام زیبا و حکیمانه ای! "تکذیبش کردند و ما نجاتش دادیم"! این تکذیب مایه نجات است! پس بدنبال تاییدگرفتن از این و آن نباش. زندگی ات را بر اساس تایید دیگران بنا نکن که در قاموس الهی گاه این تکذیب دیگران است که باعث نجات می شود. نشانه ی آن کس که سالک حق است، تکذیب کردنش توسط باطل است. و این نشانه ای قطعی است. پس آنگاه که به جریان حق وارد آمدی، از تکذیب شان نترس، بلکه آن را نشان نجات خود بدان. انتظار تایید دیگران را داشتن و بخاطر تایید دیگران زندگی کردن، یک ضعف بزرگ است. دلیل بر حقارت است. بدان که "حق"، تاییدش در خودش و با خودش است و نیازی به غیر ندارد. و بدان که برای حق پرست، تایید خود حق کافیست.

علیرضایعقوبی سورکی

‍ "این بار سنگین!"

☆ ما مدام مرده ی خویش را حمل می کنیم. گذشته ی خود را. ذهن های ما تبدیل به ماشین های نعش کشی شده است. پس بدیهی است که حقیقت زندگی را در نیابیم. باید این مرده را یکبار برای همیشه دفن کرد. حتی بر سرش فاتحه نخواند. چه فاتحه ممکن است دوباره زنده اش کند. دفنش کن تا زندگی را همانگونه که هست تر و تازه ببینی.

علیرضایعقوبی سورکی

‍ "آزادگی"

☆ هر طور دلت خواست زندگی کن و هر طور دلت خواست بمیر. این حق خداداده ی توست. اما به یاد داشته باش که نوع زندگی و مرگی که انتخاب می کنی به دیگران آسیب نرساند. نه کسی را مجبور کن، نه مجبور شو. نه ظلم کن و نه ظلم را بپذیر.

علیرضایعقوبی سورکی 

نکات قرآنی"
علیرضایعقوبی سورکی
"الرَّحمن عَلَی العَرشِ استَوی"
(رحمن بر تخت فرمانروایی استیلا یافت!)

دقت کن! از میان این همه اسماء الهی، این "رحمن" است که بر تخت فرمانروایی استیلا می یابد. نه شدیدالعذاب، نه شدیدالعِقاب، نه منتقم، نه ضار، نه مُضِل، و نه...
و این نکته ای در خور تأمل است. این رحمت مطلق الهی است که فرمانرواست، که حاکم است، که آفریننده است. جهان هستی بر اساس رحمت شکل گرفته و تحت حاکمیت رحمت واسعه است که به پیش می رود. اهل عشق و رحمت باش. عِبادُ الرّحمن باش. آنها که اهل نفرت و خشونت اند، به دست خویش، خود را از پناه رحمن خارج کرده و رو سوی بدترین فرجام ها نهاده اند! تو از آنان نباش و خدای رحمن را دریاب! او را بنده باش، استیلای او را بر قلبت بپذیر، و تحت هیچ عنوان از حوزه ی رحمت اش بیرون نرو. بدان که ایمان به مفهوم این نوزده حرف این آیه شریفه همچون ایمان به مفهوم نوزده حرف بسم الله الرحمن الرحیم، خلاصی از آن نوزده زبانیه آتش [عَلَیها تِسعَةَ عَشَر] است و خود موجب وصال.
💥 نکات قرآنی : علیرضایعقوبی سورکی

‍ “نکات قرآنی”
 💥 علیرضایعقوبی سورکی 💥
“و لَن تَجِدَ مِن دُونِهِ مُلتَحِداً”
(و هرگز جز او پناهی نخواهی یافت)

حقیقتاً برای مخلوق هیچ پناهی جز خود خالق نیست. پناه های ذهنی و وهمی ما همه فرو ریختنی اند. هر کس و هر چیزی که در زندگی به آن تکیه داشته ایم به گاه مرگ، محو و نابود می شوند. نه داشته ها و نه انباشته ها هیچکدام شان پناه ما نیستند. آنها براحتی در غربتی فراگیر ترک مان می کنند. تنها این خالق است که با مخلوق می ماند. از اول هم جز او نبوده است و ما چشم بینا نداشتیم. سالک فرزانه آن است که دوستی با این زنده ی جاودان را -آن به آن- محکم و پا برجا بدارد.

  💥 علیرضایعقوبی سورکی 💥

نکات قرآنی"
💥✨️نکات قرآنی :علیرضایعقوبی سورکی💥✨️

☆ سه آیه در قرآن وجود دارد که چونان یک معادله ی اسراری است و تو را دعوت به اندیشه می کنند:
"وَاللهُ خَیرَُ وَ اَبقی" (خدا، بهتر و باقی تر است)
"وَ ما عِندَاللهِ خَیرَُ وَ اَبقی" (آنچه نزد خداست، بهتر و باقی تر است)
"وَ رِزقُ رَبِّکَ خَیرَُ وَ اَبقی" (و رزق پروردگارت، بهتر و باقی تر است)
دقت کن! یک طرف معادله "خَیرَُ وَ اَبقی" (=بهتر و باقی تر) است که در هر سه آیه، مشترک و یکسان است. اما طرف دیگر معادله، سه کلام است که متفاوت می نمایند. یکبار خودِ خدایند، یکبار آنچه نزد خداست هستند، و یکبار رزق پروردگارند! من هیچ پاسخی نمی گویم، بلکه تنها تو را به مراقبه ای اصیل برای فهم این معادلات تساوی گونه دعوت می کنم. تنها بدان که "خَیرَُ وَ اَبقی" از اسماء بزرگ الهی اند، پس واژه صرف شان مپندار.

❤️ علیرضایعقوبی سورکی ❤️

التماس دعا 🙏

‍ “رهایی از هر تکیه گاهی، تکیه بر خداست”

☆ وقتی از همه چیز و همه کس قطع امید کنی، خدا را با تمام وجود حس خواهی کرد. اگر تا کنون خداوند را اینگونه احساس نکرده ای، معلوم است که هنوز ذهنت به چیز ها و کس ها وابسته است. بدان که رهایی از هر تکیه گاهی، تکیه بر خداست. وقتی به چنین کیفیتی دست یابی، تمامی عوالم -چه بخواهند چه نخواهند- پشتیبان تو خواهند بود.

علیرضایعقوبی سورکی

‍ "نکات قرآنی"
💥✨️ علیرضایعقوبی سورکی ✨️💥
♻️  "رَبِّ اَوزِعنِی اَن اَشکُرَ نِعمَتَکَ"  ♻️
(پروردگارا! راه شکرگزاری نعمت هایت را بر من بگشای!)

ما نحوه ی شکرگزاری را بلد نیستیم. یاد نگرفته ایم. فکر می کنیم همین که بگوییم خدایا شکر، کار تمام است. شکرگزاری های ما یک بازی ذهنی است. واقعیت ندارد. حال آنکه "شکر" از مقوله ی واقع است. شکر یک عمل است. "وَاعمَلُوا آلَ داوُودَ شُکراً". عملی متناسب با همان نعمت! هر نعمتی شکری دارد که در دل همان نعمت نهفته است. اگر چشم و گوش داری باید آنها را برای دیدن و شنیدن بهترین ها بکار بندی. اگر زبان داری باید بهترین سخن را بر زبان آری. اگر ثروت داری آن را به بهترین راه بیندازی و قس علی هکذا... نعمات و برکات الهی محبوس شدنی نیست، توسعه یافتنی است. نمی توان آن را دفن کرد، نمی توان انحصارگرا بود. نعمات الهی با خودخواهی و تکخوری جور در نمی آید. اگر آگاه شده ای باید آگاهی را توسعه دهی. اگر توانمند شده ای باید گره گشای کار دیگران باشی. اگر مستجاب الدعوه شده ای باید دعایت را در خیر و صلاح خلق خدا بکار بندی. اگر هدایت شده ای باید آن را به جریان اندازی. اگر خدا را دوست داری باید دوست داشتن را ترویج کنی و از نفرت بپرهیزی... شکرگزاری یک عمل است. عملی که فهم و درایت می خواهد. توفیق الهی می طلبد. آن کار هر کسی نیست. آن یک مقام بزرگ است که باید با سلوک به آن رسید. به آیه دقت کن! شکرگزاری را به دعا از خدا طلب می کنند! همچنانکه علم و آگاهی را به دعا از خدا طلب می کنند! همچنانکه عاقبت بخیری را به دعا طلب می کنند!

❤️  علیرضایعقوبی سورکی   ❤️

‍ "انسان الهی، همچون سلولی بنیادی است"

☆ امروزه دریافته اند که سلولهای بنیادی، سلولهایی "خالی" اند! یعنی قابلیت هایی بی نام و نشان و مُهر نخورده اند! و دقیقاً از این روست که می توانند به هر نوع سلول دیگری تبدیل شوند. وقتی دست تو بریده می شود، ترمیم آن بر عهده ی سلولهای بنیادی است. آنها به سرعت خود را تبدیل به همان بافتی می کنند که از بین رفته است. حال این بافت هرچه می خواهد باشد! دقت کن! که می خواهم به بطن حیات سالکانه اشاره کنم. سالک خالی الذهن، سالک پاک شده از القاءات مختلف، سالک بی شکل، برای خداوند حکم سلول بنیادی را دارد! این یعنی هر کجای هستی که نیازی حیاتی داشته باشد، چنین انسانی را گسیل می کنند، نه انسانهای پر و شکل گرفته را! زیرا انسان های پر و شکل گرفته به درد این کار نمی خورند. آنها قابلیت ترمیم و تبدیل و به جریان انداختن دوباره حیات را ندارند. بدان انسان الهی، انسانی خالی است که پر کننده اش تنها خداست. و دقیقاً تاثیرگذاری شگرفش نیز به همین دلیل است.

علیرضایعقوبی سورکی 💥

‍ “بارت را کم کن و بر پای خویش بایست”

☆ نجات بخش واقعی درون خود توست. تا به کی میخواهی به بیرون زل بزنی؛ “وَ فِی اَنفُسِکُم اَفَلا تُبصِرُونَ”؟! راهی نیست جز آنکه روی پای خودت بایستی، و به نجات بخش خداداده ی درونت تکیه کنی، و مسئولیت اعمال و اندیشه هایت را نیک پذیرا شوی. مطمئن باش در این هستی کسی بجای تو بارت را نخواهد کشید. نه پدر برای فرزند، و نه فرزندی برای پدر. پس بارت را چنان کم کن که نیاز به کسی نداشته باشی. اگر چنین رویه ای پیشه کنی، آنگاه تمامی هستی را -هر کجا که باشی- مساعد و یاور خود خواهی یافت.

💥 علیرضایعقدبی سورکی 💥

نکات قرآنی"

💥 علیرضایعقوبی سورکی 💥
"اِن تَتَّقُوااللهَ یَجعَل لَکُم فُرقاناً"
(اگر خدا را [برای خود] صیانت کنید، او قوّه ی تمیز حق از باطل را عطایتان می کند)

به چند نکته برای فهم بهتر ترجمه دقت کن:
۱ - تقوا همه جا به مفهوم پرهیزکاری نیست و در اینجا یعنی در فعل "تَتَّقُوااللهَ"، نیز پرهیز کردن معنا نمی دهد زیرا در این صورت ترجمه آیه می شود؛ "اگر از خدا پرهیز کنید، او..."!!
۲ - ترجمه کردن “اِن تَتَّقُواللهَ” به؛ "اگر تقوای الهی پیشه کنید" هم خالی از اشکال نیست، زیرا "اللهَ" در این جمله، مفعول فعل "تَتَّقُوا" است. حال آنکه "تقوای الهی" یک اضافه ترکیبی است و در اینجا افاده ی مفعولی ندارد.
۳ - ترجمه کردن آن به؛ "اگر از خدا بترسید، او..."، اگرچه ظاهری منطقی می گیرد اما اشکال دیگری پیش می آید و آن اینکه تقوا به معنای ترس نیست. ترس، واژگان قرآنی خود را دارد.
می ماند "صیانت کردن و تَحفّظ"، که البته معنای اصلی خود تقوا نیز هست. اگرچه ترجمه ی فوق الذکر تا بحال متعارف و مرسوم نبوده، اما راستش را بخواهی، آن به حقیقت آیه، هم ظاهراً و هم باطناً نزدیکتر می نماید، همچنانکه در حدیث نبوی نیز آمده: "اِحفظِ اللهَ یَحفظکَ" (خدا را حفظ کن تا او نیز حفظ ات کند). ای دوست! حفظ کردن خدا، یک هنر است، و سالکان این هنر را در سلوک شان می آموزند. زیرا نیک می دانند که این خدا، قهار هم هست و قهر می کند! سالک می داند که معشوق را باید با عشق و تسلیم و توجه، حفظ کرد و از برای خود صیانت نمود. نباید گذاشت با ندانم کاریها و حماقت هایمان، نظرش برگردد و ما را ترک کند و به خودمان واگذارد! "وَاتَّقُوااللهَ" یعنی خدایت را با عشق و اخلاص صیانت کن. حفظش کن. داشته باش‌ اش. اگر بتوانی او را برای خود داشته باشی، او توانایی شناخت حق از باطل را به تو عطا می کند. آن که خدا را دارد، نور خِرَد را دارد و فریب هیچ امر موهومی را نمی خورد. با داشتن خدا، تو آگاه می شوی، به آگاهی او. می فهمی به علم او. در می یابی به بصیرت او. زیرا تو "او" را در خود و با خود داری! پس ای دوست، اگر خدا را داری، خوب حفظش کن. محترمش بدار. و اگر هنوز او را نداری، چنان خودت را برایش جذاب و خواستنی کن تا بسویت آید و رفیق راهت شود.

💥 علیرضایعقوبی سورکی 💥

نکات قرآنی"
💥نکات قرآنی علیرضایعقوبی سورکی💥
"وَ کانَ اللهُ عَلَی کُلِّ شَیءِِ رَقیباً"
(خداوند بر هر چیز مراقب است)

خداوند خود اهل مراقبه است. او با مراقبه است که مراقب است. اصل و حقیقت مراقبه نزد اوست. اینطور نیست که مراقبه فقط خاص انسان باشد. آن کیفیتی الهی است. پیامبر خدا هم اهل مراقبه است؛ اِنِّی مَعَکُم رَقِیب" (من همراه با شما مراقبم). و مراقبه، تعقل و تفکر و تمرکز ذهنی نیست. آن یک حضور زنده و هشیارانه است. یک بیداری واقعی مِنهای ذهن و مقولات ذهنی است. و دقیقاً از این روست که در مراقبه یک حفاظت همه جانبه نهفته است. اقتداری راستین نهفته است. زیرا در مراقبه، تو وصل به سر منشاء هستی گشته ای. به حقیقت محض. حقیقتی که در هر کجا و ناکجا حضوری زنده دارد. تعقل و تفکر و دیگر رتبه های ذهنی، همگی برای مراقبه نوعی حجاب اند. مانع اند. مراقبه یعنی خروج از همه ی اینها. مراقبه روندی دیگر است. آگاهی ای که مراقبه عطا می کند از نوع آگاهی های ذهنی نیست. آن یک شهود زنده و در حال است. راستش را بخواهی؛ بزرگان "مراقبه" را از خودِ خدا یاد گرفته اند. ای دوست، “رقیب” ۳۱۲ است و تو با مراقبه سیصد و سیزدهم (۳۱۳) می شوی.

💥نکات قرآنی علیرضایعقوبی سورکی💥

‍
.🍀۰ "حَسبُنَا اللهُ وَ نِعمَ الوَکِیلُ"
(خدا ما را کافیست ، و چه وکیل خوبیست!)

اگر همواره در هر امری، در سختی و مشقت بسر می‌بری، و کارهایت پیچیده و پر تنش و بد فرجام است و زندگی‌ات روانی‌اش را از دست داده، معلوم است که هنوز خالق هستی، این کل کامل را وکیل خود نساخته‌ای. 

زیرا خدا، وکیلی است که هیچگاه در وکالتش شکست نمی‌خورد. یکبار برای همیشه -آن هم نه حرفاً بلکه عملاً و همه جانبه- قادر متعال را وکیل و کارساز خود کن و آنگاه اعجازش ببین. و بدان که خداوند، فقط وکالت تام و همه جانبه‌ می‌پذیرد، نه وکالت بخشی از زندگی تو را.
یا همه یا هیچ. 
وقتی به او وکالت می‌دهی، در واقع وکالت جسمت، روحت، جانت، اموالت، و تمامی متعلقاتت و حتی تمامی ماجراهای زندگی‌ات، از کوچک و بزرگ، همه را به او داده‌ای. 

مراد از وکالت دادن به خدا چنین وکالتی است. و بعد از آن، تو صرفاً کارگزار او در زندگی زمینی می گردی. شیوه‌ات، تسلیم محض. 
چنین سالک متوکلی، در هر سختی‌ای که فرو افتد، به بهترین وجه از آن عبور خواهد نمود. در هر واقعه‌ای رشدش را بر خواهد گرفت. چنین کسی یک بَرنده‌ی واقعی است.

زیرا خدایی که وکیل او هست ، وکیل هر چیز دیگری نیز هست "وَ هُوَ عَلَی کُلِّ شَیءِِ وَکِیلٌ"؛ و این یعنی تمامی جریان هستی به دست اوست. آگاه غیب و شهود است. پس به بهترین راه ها و سالمترین آنها هدایت می‌کند، به "سُبُلَ السَّلامِ"! 

وکالت دادن به خداوند، عهدی است که باید بر سر آن وفادار بمانی و جا نزنی! صبر و استقامت داشته باشی! در وکالت دادن به خدا، اراده‌ی نفسانی تو از بین می‌رود و اراده‌ی الهی جایگزین آن می‌گردد.
در این کیفیت تو تبدیل به یک "مشاهده" خواهی شد. مشاهده‌ای که پر از حیات و آگاهی و ظفرمندی است. و خوشا بحال کسی که پذیرای چنین اراده‌ای گشته است.

بدان آخرین جمله‌ای که ابراهیم(ع) گفت و به آتش پرتاب شد، همین آیه بود! و آنگاه آتش، دگر آتش نبود، یک بهشتِ خنک و اَمن بود!
💥 علیرضایعقوبی سورکی 💥
 

❤️ علیرضایعقوبی سورکی ❤️

🍀“راهِ عشق”

راه‌های بسیاری است که به خدا منتهی می‌شوند اما هیچکدام به پای "راهِ عشق" نمی‌رسند.

□ عشق ، کیمیاگری قهار است. منیّت آدمی را می‌سوزاند و از میان خاکسترش حیاتِ واقعی‌اش را بیرون می‌کشد.

□ عشق راه هر کس و ناکس نیست ، راه خاص الخواص است. اگر خداوند خیر کثیری برای سالکی اراده کرده باشد ، او را دچار عشق می کند. عاشقش می‌سازد و با عشق به زیباترین وجهی می‌سوزاندش . و آنگاه در وجود خالی از غیرش ، جاودانه می‌نشیند و جلوه‌گاه معشوقش می‌سازد.

❤️ راهِ عشق ، یک راه تام و تمام است.
سالکِ عاشق کسی است که دست از نفسانیت خود کشیده و ذهن و ذهنیاتش را به دور انداخته است. آن است که با رضایتی مسحورکننده سراپا تسلیم است. او چیزی نمی‌خواهد ، زیرا عشق را دارد . عشقی که برایش همه چیز است. پس او پاداشش را نقداً گرفته است.

□ سالکِ عاشق به هر سو نظر کند ، جز معشوق نمی‌بیند. او در عشق غوطه‌ور است. 
پس رسیده است بی‌آنکه به جایی برود.
می داند بی‌آنکه سؤال کند. 
و برخوردار است بی‌آنکه بخواهد. 
او با عشق در مرکزیت هستی ساکن گشته است.

❤️ علیرضایعقوبی سورکی ❤️

.
‍ " دعایی اینچنین "
💥 علیرضایعقوبی سورکی 💥
□ آنقدر در دعاهایت به خدا چیز یاد نده ! 
لازم نیست به خدا خط بدهی ! 
نگو که این را می‌خواهم و آن را نمی‌خواهم ! 
این خوب است و آن بد ! 
خودت را عالِم نشان نده و خدا را مجری اوامر خودت! 
اینگونه دعا کردن‌ها عین حماقت و بلاهت است. بیشتر دردسر ساز است تا نجات ! 

□ در دعا ، تسلیم باش ، پذیرا باش. 
هنگام دعا هم خودت و هم نیازهایت را عرضه کن ، اما دستور نده ! 
مگو که راهِ رفعِ حاجاتم فقط با داشتن این چیز و آن چیز است. بگذار خودِ خدا هر طور که می‌خواهد و هر طور که صلاح است اقدام کند. 

□ او راه‌هایی را می‌شناسد که به مخیله‌ات هم خطور نمی‌کند. 
تو فقط پذیرا باش. 
در آستان خداوند ، این پذیرا بودن است که برگِ برنده است.

💥 علیرضایعقوبی سورکی 💥

‍ "نرمی و انعطاف"
💥 علیرضایعقوبی سورکی 💥
☆ حُکَما گفته اند؛ نرمی و انعطاف، نشانه ی زندگی است و خشکی و جمود، نشانه ی مرگ است. شاخه چون قطع شود، می خشکد. بدن چون بی جان شود، می خشکد... این اگرچه ظاهر قضیه است، لکن باطن نیز بر همین منوال است؛ انسانی که راه مدارا و انعطاف را رها کند و تعصب جاهلی پیشه کند، او نیز از درون خشکیده و مرده است.

💥 علیرضایعقوبی سورکی 💥